"Ειμαι περήφανος που ήμουν ΟΝΝΕΔίτης"
"Ειμαι περήφανος που ήμουν ΟΝΝΕΔίτης" ... με αυτή τη φράση έκλεισε η χθεσινή (14/12) τηλεφωνική παρέμβαση του κου Νίκου Χατζηνικολάου στην εκπομπή Ζούγκλα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Παρόλο που η χθεσινή παρέμβαση σε σχέση με την παρέμβαση της Δευτέρας ήταν σε πολύ πιο ήπιους τόνους (αφού ο Χατζηνικολάου δέχθηκε τη συγνώμη του κου Λαμπίρη και απέσυρε τις απειλές για μυνήσεις και αγωγές), στο τελείωμα αναφέρθηκε στην ΟΝΝΕΔ λες και αναπολούσε τα καλύτερα του χρόνια. Παρόλα τα καλά του λόγια στην οργάνωση της Νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας (βουλευτής της οποίας για χρόνια ήταν ο πατέρας του) με έντεχνο τρόπο την απαξίωσε κιόλας μιλώντας για εφηβικά χρόνια, υπονοώντας ότι μπορεί να είχε το ακαταλλόγιστο για τις πράξεις του.
1 σχόλιο
Γιατί να μην είναι περήφανος ο Νίκος Χατηνικολάου για την θητεία του στην ΟΝΝΕΔ στο 1983; Ήταν μια εποχή που όλες οι νεολαίες είχαν βάθος και γινόταν πραγματική ιδεολογική συζήτηση.
Μπράβο στον Νίκο Χατζηνικολάου που παρότι για να φθάσει εκεί που είναι σήμερα έδωσε πολλά από την ψυχή του, εντούτοις κράτησε μέσα του σαν ακριβό φυλαχτό την αγνή εκείνη περίοδο των ιδεολογικών και μόνο αντιπαραθέσεων και σήμερα 25 χρόνια μετά δηλώνει περήφανος, αν και δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει.
Μήπως ενοχλεί η αναπόληση της περιόδου Αβέρωφ -Μιχαλολιάκου; Μα τότε υπήρχαν μόνο ιδέες και υπήρχε αξιοπιστία. Δεν είχαν πουληθεί ούτε οι αρχές, ούτε οι οργανώσεις σε πιθανές καρέκλες ή ακόμα χειρότερα σε οικονομικές διασυνδέσεις ή σε διαπλοκές με βουλευτές. Κι αν οι νεολαίες μάλωναν αυτό γινόταν σε πραγματικό επίπεδο ιδεών και όχι για άλλους λόγους.
Θυμάμαι σαν τώρα τον Νίκο Χατζηνικολάου (το 1983 πρέπει να ήταν) να μιλάει για μαθητικά και ιδεολογικά θέματα στον κινηματογράφο ¨Ανοιξη¨ και όλοι από κάτω (ήμουν κι εγώ τότε ένας 16χρονος ΟΝΝΕΔίτης) να προσπαθούμε να ρουφήξουμε αυτά που έλεγε και όχι να προσκολλήσουμε όπως θα γινόταν σήμερα. Όσον καιρό ήμουν στην ΟΝΝΕΔ τότε (μιλάω για την Αβερωφική περίοδο)τα χρήματα έβγαιναν μόνο από την τσέπη μας και κανείς δεν διαννοούνταν να σκεφθεί καν κάτι άλλο (για να μην πω πως στο σχολείο μας κοιτούσαν παράξενα οι καθηγητές και καθηγήτριες, γιατί προφανώς ήξεραν). Τι να πώ για τον Ευάγγελο Αβέρωφ που αν και μείωσε πολύ τη διαφορά στις Ευρωεκλογές του 1984, (μετά από 2,5 χρόνια μόλις αρχηγός), αμέσως φρόντισε να παραιτηθεί γιατί σκεφτόταν μόνο την παράταξη; Τι να πω για τον Βασίλη Μιχαλολιάκο τον τότε και ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ Πρόεδρο που αν και αποκλείσθηκε (αναίτια) από τις λίστες του 1985 (οι εκλογές ήταν με λίστα), εκείνος σκέφθηκε πάλι ΚΑΙ ΜΟΝΟ την παράταξη; (Παρά το γεγονός ότι υπήρχε η έξοδος προς τη ΔΗΑΝΑ μαζί με όσους θα έπαιρνε μαζί του)
Αν σκεφθούμε σήμερα τι συμβαίνει και στα κόμματα και στην κοινωνία μπορεί ο καθένας πολύ εύκολα να δηλώσει περήφανος για εκείνη την περίοδο.
ΥΓ 1. Επιτρέψτε μου να δηλώσω και εγώ περήφανος για εκείνη την περίοδο και για την θητεία μου στη Γραμματεία της ΜΑΚΙ Ζωγράφου και να χαιρετήσω όλους τους συμμαχητές μου εκείνη την περίδο στην ΟΝΝΕΔ Ζωγράφου και ιδίως τον Βασίλη Θώδα, Χάρη Κιάσσο και Μπάμπη Σιάτρα (ελπίζω να τους θυμάμαι σωστά)
ΥΓ 2. Τι γινόταν στην κηδεία του Τζώρτζη Αθανασιάδη; Του τελευταίου εκδότη της Παράταξης; Ο χαμός. Από όλη την Αθήνα μιλιούνια μαζεμένοι. Πού κατάντησε σήμερα η Βραδυνή; Κανείς δεν ενδιαφέρεται; Μήπως πρέπει να ξανακατέβουμε για την κηδεία της;
Δημοσίευση σχολίου